Katecheza z Benedyktem XVI
- Szczegóły
- Opublikowano: czwartek, 13, grudzień 2012 09:00
PAPIEŻ BENEDYKY XVI – ROK WIARY
Katecheza środowa, 28.11.2012 r
Jak w naszych czasach mówić o Bogu? Jak przekazywać Ewangelię, aby otworzyć drogi na Jego zbawczą prawdę w często zamkniętych sercach współczesnych ludzi i w ich umysłach, niekiedy rozproszonych wieloma błyskotkami?
Pierwszym warunkiem jest słuchanie tego, co powiedział sam Bóg. Nie jest On odległą hipotezą na temat pochodzenia świata, nie jest matematyczną inteligencją. Bóg się nami interesuje. Bóg nas miłuje. Bóg osobiście wszedł w realia naszej historii, przekazał nam siebie, aż do przyjęcia ludzkiego ciała. W Jezusie z Nazaretu spotykamy oblicze Boga, który zstąpił ze swego nieba, aby zanurzyć się w świecie ludzi, aby nauczyć nas „sztuki życia”, drogi szczęścia, aby uwolnić nas od grzechu i uczynić dziećmi Bożymi (por. Ef 1, 5; Rz 8, 14). Jezus przyszedł, aby nas zbawić i ukazać nam dobre życie według Ewangelii. Mówienie o Bogu wymaga zażyłości z Jezusem i Jego Ewangelią, zakłada nasze osobiste głębokie, rzeczywiste poznanie Boga i mocne umiłowanie Jego planu zbawienia, naśladując metodę samego Boga. Metoda Boga to pokora – Bóg staje się jednym z nas, jest to metoda realizowana we wcieleniu, w prostym domu w Nazarecie, i w betlejemskiej grocie – ta z przypowieści o ziarnku gorczycy. Trzeba nie lękać się pokory małych kroków i zaufać zaczynowi, który przenika do ciasta i sprawia, że powoli ono rośnie (por. Mt 13,33 ).
W naszych czasach uprzywilejowanym miejscem, aby mówić o Bogu jest rodzina, pierwsza szkoła przekazywania wiary nowym pokoleniom. Sobór Watykański II mówi o rodzicach jako pierwszych zwiastunach Boga, powołanych do odkrycia tej swej misji, podejmujących odpowiedzialność za wychowanie, otwieranie sumienia dzieci na miłość Boga, będących dla nich pierwszymi katechetami i nauczycielami wiary.
W tym zadaniu szczególnie ważne jest czuwanie, co oznacza umiejętność wykorzystywania sprzyjających okazji do wprowadzania w kręgu rodzinnym rozmowy o wierze i dopomożenie w dojrzewaniu krytycznej refleksji w odniesieniu do wielu uwarunkowań, jakie napotykają dzieci.
Następnie radość – przekaz wiary musi zawsze posiadać odcień radości. Jest to radość paschalna, która nie przemilcza ani nie ukrywa bólu, cierpienia, zmęczenia, trudności, nieporozumień i samej śmierci, ale potrafi przedstawić kryteria, by interpretować wszystko w perspektywie chrześcijańskiej nadziei.